Pauline Jaricot (1799-1862) leefde en werkte in een voor Frankrijk en Europa bijzonder woe-lige tijd. Toen ze geboren werd, was de Franse Revolutie tien jaar oud, hadden koning Louis XVI en zijn echtgenote Marie-Antoinette niet alleen hun kroon, maar ook hun hoofd verloren, en was Napoleon Bonaparte hard op weg naar het keizerschap. De kerk in Frankrijk had het in deze tijd erg moeilijk.
Kerken waren gesloten, kloosters opgeheven, gebouwen en grond onteigend, priesters moesten een eed van trouw op de Republiek afleggen en kwamen in staatsdienst. De macht van Rome werd beknot. Dit alles was vastgelegd in de 'Constitution Civile du Clergé'. En niet alleen de kerk had het moeilijk. Dat gold in veel ruimere mate voor een groot deel van de bevolking. De revolutie had voor velen niet de gehoopte verbetering van de levensomstandigheden gebracht. De massa leefde nog steeds in armoede.
Pauline Jaricot zag deze misère van dichtbij in haar geboortestad Lyon en dit was voor haar de aansporing om vanuit een religieuze betrokkenheid te willen helpen.
Haar devotie ging dan ook samen met het verzorgen van zieken en armen. Ook haar broer kende een sterke religieuze bezieling en wilde missionaris worden. Om hiervoor geld in te zamelen richtte Pauline Jaricot het Genootschap tot Voortplanting van het Geloof op. Dit genootschap deed in feite aan fondsenwerving, maar pleitte ook voor gemeenschappelijk gebed ter ondersteuning van de missie.
De oprichting van het Genootschap tot Voortplanting van het Geloof is een gebeurtenis die past in de stroming die wij nu aanduiden met Romantiek: een opvallende herwaardering van gevoel, traditie, gemeenschap en bijzondere devoties. Het christendom kreeg weer zelfrespect en kwam tot grote bloei. In 1822 werd het initiatief van Pauline Jaricot kerkelijk goedgekeurd, een gebeurtenis die in februari 2002 is herdacht, in Nederland ondermeer tijdens een feestelijke ontmoeting in Paushuize in Utrecht: 180 jaar Missio -Pauselijke Missiewerken. Rome nam de fakkel van haar over omwille van de opbouw van een wereldwijde geloofsgemeenschap.
Pauline Jaricot moet als vrouw, in die turbulente tijd een groot doorzettingsvermogen hebben gehad om de doelen die ze zichzelf stelde te bereiken. Ze was dan ook waarschijnlijk niet voor een kleintje vervaard. Maar daarvan is in allerlei boekjes en ook op internetsites weinig terug te vinden. Wat naar voren komt is niet zozeer het beeld van de sterke, zelfbewuste vrouw die ze geweest moet zijn, het is er meer een van een wat zoetige verheerlijking.
p.l.